Grań Mięguszy

Grań Mięguszowieckich Szczytów to odcinek Głównej Grani Tatr Wysokich prowadzący od Czarnostawiańskiej do Hińczowej Przełęczy.

Informacje

Grań Mięguszy to prawdopodobnie najbardziej charakterna klasyczna polska graniówka. Wspinaczka wprowadza nas na wierzchołki trzech Mieguszowieckich Szczytów. Grań jest na wielu odcinkach mocno eksponowana. Również na brak trudności nie można narzekać. Wschodni uskok Pośredniego Mięgusza wyceniony jest na IV+. Dodatkowe atrakcje to wejście na Cienką Igłę oraz Igłę Milówki, a także dwuwyciągowa wspinaczka Kominem Martina IV na Mięguszowiecką Basztę. Wisienka na torcie to oczywiście wejście na Wielkiego Mięgusza i pamiątkowa fotka ze szczytową puchą. Jedynie zejście z Mięguszowieckiego Szczytu może nastręczyć, będącym tu po raz pierwszy, pewnych trudności.

Klasyczna taternicka droga graniowa ma swój początek na Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem i zazwyczaj kończy się na wierzchołku Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego. Grań bardzo rzadko bywa chodzona z Czarnostawiańskiej Przełęczy z uwagi na dość trudne i czasochłonne podejście. Częściej przechodzona jest jako całość w kierunku zachód-wschód. Schodzimy wówczas z grani Zachodem Grońskiego bądź kontynuujemy wspinaczkę Wołową Granią.

Historia

Masyw Mięguszowieckich Szczytów, poczynając od lat dwudziestych XX wieku, jest obszarem intensywnej penetracji taternickiej. Z tego powodu nie sposób dziś ustalić komu przypada w udziale pierwsze udokumentowane przejście całej Mięguszowieckiej Grani, tym bardziej że istnieje kilka możliwych wariantów.

Podejście

Szlakiem na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem

Podążamy szlakiem prowadzącym z Morskiego Oka nad Czarny Staw pod Rysami. Od owego stawu znakowaną percią udajemy się na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem.

Zachodem Grońskiego na Wołową Przechybę i Czarnostawiańską Przełęcz

Wariant dla wspinaczy pragnących pokonać całą grań w kierunku wschód-zachód. Idziemy szlakiem prowadzącym na Rysy. Znakowaną perć opuszczamy gdy zakręca ku wschodowi i kierujemy się na południe w stronę piarżystego tarasu usytuowanego u podnóża Żabiej Turni Mięguszowieckiej. Z tarasu trawers w prawo ku mającemu w tym miejscu swój początek Zachodowi Grońskiego (I), który zaprowadzi nas na Wołową Przechybę. Droga WHP 992 i WC 12/3. Dalej granią na zachód, trawersując po stronie południowej Hińczową Turnię, ku Czarnostawiańskiej Przełeczy.

Opis przejścia Grani Mięguszy

*Poniższy opis dotyczy najczęściej przechodzonego fragmentu Grani Mięguszowieckich Szczytów od Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem do głównego wierzchołka Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego.

*Aby zaliczyć wszystkie nazwane obiekty na grani należy trzymać się jej ostrza. W przeciwnym wypadku część wyszczególnionych poniżej zębów skalnych mających nazwy własne można po prostu ominąć. Wędrówka ściśle granią łączy się oczywiście ze wzrostem trudności.

Wspinaczkę rozpoczynamy na Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem. Pierwszy etap prowadzi na środkowy wierzchołek Mieguszowieckiego Szczytu Pośredniego. Grań jest piękna i eksponowana. Ściśle granią trudności I-kowe z jednym miejscem „dwójkowym”. Pierwszym wzniesieniem na grani jest południowo-wschodni wierzchołek Pośredniego Mięgusza. Przed nami charakterystyczny Ząb z Krokiem, na który musimy się przedostać wykonując po prostu długi czujny krok. Zejść łatwo, ale wrócić zdecydowanie trudniej. Dlatego przestrzegam w tym miejscu turystów, którzy zapuszczają się na grań Pośredniego Mięgusza. Lądujemy na Niżnich Mięguszowieckich Wrótkach. Stąd po charakterystycznej płycie wdrapujemy się na Mięguszowieckiego Konia. Schodzimy na Pośrednie Mieguszowieckie Wrótka i dalej I-kową granią podążamy na środkowy wierzchołek Mieguszowieckiego Szczytu Pośredniego, który rozdzielony jest na dwie części przełączką zwaną Wrótkami z Mostem.

Schodzimy ze środkowego wierzchołka Mieguszowieckiego Szczytu Pośredniego. Przechodzimy przez Wyżnie Mieguszowieckie Wrótka, a następnie pokonujemy II-kowy Mieguszowiecki Ząb. Przed nami wyłania się uskok głównego wierzchołka Mieguszowieckiego Szczytu Pośredniego. Mamy dwie opcje. Możemy trawersować po prawej stronie grani bądź pokonać go wprost. Trawers jest I-kowy natomiast wspinaczka rysą przecinającą uskok wyceniona jest na IV+. Meldujemy się na szczycie Pośredniego Mięgusza. Musimy teraz zejść na Platformę nad Igłami. W tym miejscu grań staje się zdecydowanie bardziej wymagająca. Schodzimy z wierzchołka na platformę. Następnie trzymając się prawej strony grani na Szczerbinę nad Igłami. Zejście jest wycenione na II z jednym miejscem III-kowym. Jest tu stanowisko umożliwiające zjazd na Szczerbinę.

Ze Szczerbiny nad Igłami wchodzimy po ściance na Cienką Igłę. Wejście jest „jedynkowe”. Następnie schodzimy tą samą drogą i trawersujemy Igłę po lewej stronie grani. Jej uskok jest IV-kowy. Ze Szczerbiny między Igłami wchodzimy bez większych trudności na Igłę Milówki. Uskok jest wyceniony na V, na szczycie jest gotowe stanowisko zjazdowe. Wykonujemy 12 metrowy zjazd na platformę pod uskokiem (ewentualnie dłuższy 30 metrowy na przełęcz). Możliwe jest również obejście Igły Milówki po stronie południowej, ale trudności są III-kowe i trzeba zachować dużą ostrożność podczas trawersu. Z platformy schodzimy na Mięguszowiecką Przełęcz Wyżnią. W tym miejscu można wykonać łatwy „jedynkowy” wycof z grani do Drogi po Głazach.

Z przełęczy schodzimy na południowy-zachód około 20 metrów w dół żlebem, a następnie po „trójkowej” ściance trawersujemy w lewo do Komina Martina. Komin wyceniony jest na IV. Pokonujemy go dwoma krótkimi wyciągami. Pokonawszy uskok wchodzimy granią na Mieguszowiecką Basztę. Przechodzimy przez Mięguszowiecką Szczerbinę i wchodzimy na wschodni wierzchołek Mięgusza. Schodzimy na Mięguszowiecką Szczerbę i kilka chwil później stajemy na szczycie Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego.

Opis poszczególnych fragmentów Mięguszowieckiej Grani znajdziecie w szóstym tomie przewodnika Witolda Paryskiego. Jest to kombinacja dróg WHP 931, 923, 910, 904, 894/895, 886. Mięguszowieckim Szczytom poświęcony jest również cały dziesiąty tom przewodnika taternickiego Włodka Cywińskiego.

Topografia Grani Mięguszowieckich Szczytów

Zamieszczona poniżej topografia Grani Mieguszy podzielona została na cztery części. Mięguszowieckie Szczyty Czarny i Pośredni zobrazowane zostały od strony północnej. Mieguszowieckie Igły oraz Mięguszowiecki Szczyt Wielki od strony południowej.

Topografia Grani Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego

Topografia Grani Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego

Topografia Grani Mięguszowieckich Igieł

Topografia Grani Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego

Obiekty na Grani Mięguszowieckich Szczytów

• Czarnostawiańska Przełęcz
• Mięguszowiecki Szczyt Czarny
• Zadnia Baszta nad Chłopkiem
• Skrajna Baszta nad Chłopkiem
• Chłopek
• Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem
• Mięguszowiecki Szczyt Pośredni SE
• Wrótka z Krokiem
• Niżni Ząb (Ząb z Krokiem)
• Niżnie Mięguszowieckie Wrótka
• Mięguszowiecki Koń
• Pośrednie Mięguszowieckie Wrótka
• Mięguszowiecki Szczyt Pośredni E (wierzchołek środkowy)
• Wrótka z Mostem
• Mięguszowiecki Szczyt Pośredni W (wierzchołek środkowy)
• Wyżnie Mięguszowieckie Wrótka
• Wyżni Ząb (Mięguszowiecki Ząb)
• Mięguszowiecka Przełączka
• Mięguszowiecki Szczyt Pośredni NW (wierzchołek główny)
• Platforma nad Igłami
• Szczerbina nad Igłami
• Cienka Igła
• Szczerbina między Igłami
• Igła Milówki (Mięguszowiecka Igła)
• Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia
• Mięguszowiecka Baszta
• Mięguszowiecka Szczerbina Niżnia
• Mięguszowieckie Uszy
• Mięguszowiecka Szczerbina Pośrednia
• Mięguszowiecki Szczyt Wielki E
• Mięguszowiecka Szczerbina
• Mięguszowiecki Szczyt Wielki W (wierzchołek główny)
• Zęby Marusarza
• Siodełko Marusarza
• Wyżni Mięguszowiecki Przechód
• Wyżnia Mięguszowiecka Turniczka
• Mięguszowiecki Przechód
• Mięguszowiecka Turniczka
• Niżni Mięguszowiecki Przechód
• Hińczowa Przełęcz

Obszerny spis obiektów Mięguszowieckiej Grani zamieszczony powyżej uwzględnia małe turniczki, zęby skalne oraz przełączki. Zdecydowana większość wymienionych tu nazw własnych jest autorstwa Grzegorza Głazka.

Schemat Grani Mięguszowieckich Szczytów

Zejście

Zejście z Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego „turystyczną” drogą na Mięguszowiecki Balkon

Nie polecam tej drogi osobom które wcześniej nie wchodziły w ten sposób na Mięgusza. Wyszukanie I-wego wariantu graniczy z cudem i można wpakować się w kłopoty. Taternik sobie oczywiście poradzi, mimo wszystko trzeba być ostrożnym. W skrócie wygląda to tak: schodzimy na podszczytowy taras po stronie południowej, kierujemy się w prawo i trawersujemy kopułę szczytową lawirując w ekspozycji wśród gzymsów, ścianek i progów skalnych aż trafimy na charakterystyczną „odpychającą” półkę skalną, która trawersujemy twarzą do ściany w lewą stronę w kierunku depresji opadającej stąd rynną w dół na Mięguszowiecki Balkon. Z tego miejsca bez trudności dotrzecie do ścieżki prowadzącej na Hińczową Przełęcz. Zdaje sobie sprawę, iż zamieszczony tu opis pozostawia wiele do życzenia jednakże nie sposób tego zejścia krok po kroku dokładnie objaśnić. Droga opisana jest w przewodnikach Paryskiego – droga WHP 885 i Cywińskiego – droga WC 10/1, chociaż szczerze wątpię czy zamieszczone tam opisy przejścia ułatwią Wam orientację.

W tym miejscu przestrzegam również pozaszlakowych turystów, wejść na Mięgusza to jedno, zabawa zaczyna się w zejściu.

Zejście zachodnią granią na Mięguszowiecki Przechód (zjazdy) bądź Hińczową Przełęcz

Schodząc z Mięgusza zachodnia granią w kierunku Mieguszowieckiego Przechodu napotkamy po południowej stronie stanowisko zjazdowe. Korzystamy z niego i zjeżdżamy, do dyspozycji stanowisko przesiadkowe, do podstawy ściany. Prowadzi tędy ścieżka, trawersująca południowe zbocze, wiodąca na Hińczową Przełęcz.

Na Hińczową Przełęcz dostaniemy się również kontynuując spacer zachodnią granią Mięguszowieckiego Szczytu. Po drodze napotkamy Mięguszowiecką Turniczkę, którą pokonujemy wprost (III) bądź trawersujemy (II) po lewej stronie. Drogi WHP 886 i WC 10/2.

Zejście z Hińczowej Przełęczy do Doliny za Mnichem

Z Hińczowej Przełęczy schodzimy na Wielką Galerię Cubyńską. Napotkamy tu dość dość dobrze widoczną kopczykowaną ścieżkę która zaprowadzi nas na Małą Galerię Cubryńską. Stąd do Doliny za Mnichem. Dalej ceprostradą do Morskiego Oka.

Opracował Łukasz Pałczyński
chajrefont@gmail.com