Jagnięcy Szczyt

PrzezŁukasz Pałczyński

Jagnięcy Szczyt (Jahňací štít). Wybitny szczyt o wysokości 2230 metrów. Masyw Jagnięcego Szczytu stanowi północno-wschodnie zwieńczenie Głównej Grani Tatr Wysokich.

Informacje

Jagnięcy Szczyt jest ostatnim wybitnym wzniesieniem północo-wschodniego krańca Głównej Grani Tatr Wysokich. Góruje on nad czterema tatrzańskimi dolinami. Są to Dolina Kołowa, Dolina Jagnięca, Dolina Skoruszowa oraz Dolina Białych Stawów.

Jagnięcy Szczyt jest tłumnie nawiedzany przez turystów. Na jego wierzchołek prowadzi znakowany szlak turystyczny znad Zielonego Stawu Kieżmarskiego. Popularna jest również alternatywna droga na wierzchołek wiodąca Koperszadzką Granią.

Wspinacze bardzo rzadko odwiedzają Jagnięcy Szczyt. Znacznie bardziej popularne są sąsiednie Rzeżuchowe Turnie oraz pobliska Kozia Turnia. Interesująca z taternickiego puntu widzenia jest jedynie południowa ściana Jagnięcego. Wspinali się tam i wytyczyli własne drogi między innymi Jaromír Šádek, Arno Puškáš oraz Wiesław Stanisławski.

Jagnięcy Szczyt. Widok z Doliny Białych Stawów.
Jagnięcy Szczyt. Widok z Doliny Białych Stawów.

Granie Jagnięcego Szczytu

Jagnięcy Szczyt jest wzniesieniem zwornikowym. Przez jego wierzchołek przebiega Główna Grań Tatr. Poszczególne jej fragmenty odchodzące od Jagnięcego Szczytu doczekały się nazw własnych:

  • Koperszadzka Grań. Grań północno-wschodnia.
  • Grań Townsona. Grań południowo- zachodnia.

Ponadto od Jagnięcego Szczytu odchodzą dwie boczne granie:

Wszystkie granie Jagnięcego Szczytu są łatwe i dostępne dla sprawnego turysty. Ich trudności nie przekraczają tatrzańskiej I-ki.

Historia

Już w XVIII wieku cały masyw Jagnięcego Szczytu był terenem intensywnej działalności myśliwskiej. Polowano tu na wszędobylskie kozice. Który z myśliwych dotarł na wierzchołek jako pierwszy nie sposób dziś ustalić.

Pierwsze udokumentowane turystyczne wyjście miało miejsce w sierpniu 1793 roku. Na szczycie stanął wówczas Robert Townson. Na wierzchołek zaprowadził do spiski przewodnika i koziarz Hansa Gross. Droga prowadziła od Kołowego Przechodu południowo-wschodnia granią Jagnięcego Szczytu, która na cześć „pierwszego zdobywcy” po dziś dzień zwie się Granią Townsona.

Jagnięcy Szczyt. Widok z Doliny Jagnięcej.
Jagnięcy Szczyt. Widok z Doliny Jagnięcej.

Podejście

Znad Zielonego Stawu Kieżmarskiego pod południową ścianę Jagnięcego Szczytu

Od Zielonego Stawu Kieżmarskiego podążamy szlakiem prowadzącym na Jagnięcy Szczyt. Wiedzie on Doliną Jagnięcą, do której opada doskonale widoczna południowa ściana. Szlak opuszczamy w okolicach Modrego Stawu i po usypiskach pniemy się nad Jagnięcy Stawek. Stąd po piargach dochodzimy do podnóża ściany.

Drogi taternickie na Jagnięcym Szczycie

  • Południowa ściana
    • Bednařík – Čepela ( skrajnie prawy filar ) V+, 4xA1; WHP 3779
    • Żleb Hefty’ego III/IV+; WHP 3780
    • Prawy filar IV; WHP 3781
    • Środkowy filar ( Bocek – Šádek ) V; WHP 3782
    • Rynna Haydego V; WHP 3783
    • Droga Puskasa V; WHP 3784
    • Lewy filar ?; WHP 3785
    • Żlebem Stanisławskiego ( Variant Puškášov ) III/IV; WHP 3786
    • Droga Stanisławskiego II/III; WHP 3787
    • Droga Kopczyńskich ( kominem południowej ściany ) V
  • Północna ściana
    • Prawy filar III; WHP 3769
    • Środkową częścią ściany II/IV; WHP 3770

Zejście

Z Jagnięcego Szczytu schodzimy szlakiem prowadzącym Doliną Jagnięcą do Zielonego Stawu Kieżmarskiego.

Opracował Łukasz Pałczyński
chajrefont@gmail.com