Drogi Taternickie UIAA VI

PrzezŁukasz Pałczyński

W poniższym zestawieniu opisane są drogi taternickie o stopniu trudności VI w skali tatrzańskiej. Zaprezentowane zostały tu zarówno popularne i często chodzone klasyki jak również drogi zapomniane i nieuczęszczane.

Przez lata tatrzańska „szóstka” kryjąca się pod skrótem SK czyli „skrajnie trudno” stanowiła barierę, której pokonanie w stylu klasycznym stanowiło o wielkiej klasie i umiejętnościach wspinacza. Obecnie poziom wspinaczkowy rośnie z dekady na dekadę, a kolejne pokolenia wspinaczy dokonują coraz trudniejszych przejść. Pamiętajmy jednak, że nawet dziś pokonanie VI-kowych trudności to dla części taterników spore wyzwanie.

Wycena opisywanych tu dróg wspinaczkowych zakłada, że pokonanie VI-kowych trudności konieczne jest do przebycia oryginalnego bądź najczęściej uczęszczanego wariantu drogi. Ewentualne obejścia bądź trudniejsze warianty wzmiankowane będą w opisie.

Wycena jest uklasyczniona. Oznacza to, iż trudności dróg taternickich podane zostały dla przejść w stylu klasycznym czyli bez posiłkowania się techniką hakową czy tak zwanego azerowania. Dla przykładu droga o wycenie V+/A1, gdzie kluczowe miejsce pokonywane jest techniką hakową, a przejście klasyczne wycenione na VII-, przeniesiona zostanie do wyższej kategorii i tam opisana.

Asekuracja. Oznaczenia zostały oparte na systemie wprowadzonym przez słowackich wspinaczy.

  • S – Drogi obite. Skala od 1 do 6. Im większa cyfra tym mniej stałych punktów asekuracyjnych i co za tym idzie bardziej oddalone od siebie ringi bądź spity. Przy większych odstępach należy posiłkować się własną asekuracją.
  • R – Drogi na własnej asekuracji. Skala od 1 do 6. Im większa cyfra tym trudniej osadza się punkty asekuracyjne, a ewentualne loty są zazwyczaj dłuższe i mogą skończyć się wyrwaniem przelotów.
  • RS – Asekuracja łączona. Połączenie dwóch wyżej omówionych sposobów asekuracji na drodze.
  • N – Brak danych na temat asekuracji.

Wykaz skrótów i oznaczeń używanych przy opisie dróg taternickich.

Czas przejścia i długość dróg podane zostały w przybliżeniu.

Przypominam, że przed rozpoczęciem wspinaczki i wejściem w ścianę należy zapoznać się z opisem drogi i uważnie przestudiować topo jeżeli takowe jest dostępne. Warto je wydrukować i zabrać ze sobą. Wypada również uwzględnić własne doświadczenie górskie i umiejętności oraz zadać sobie pytanie czy sprostam trudnościom drogi. Należy również mieć na uwadze kaprysy tatrzańskiej aury. Na wypadek załamania pogody wiedza o możliwości bezpiecznego wycofu z drogi może okazać się bezcenna. Również wzmianki o konieczności zabrania ze sobą młotka i haków należy traktować poważnie.

Zaznaczam, że nie przeszedłem wszystkich wymienionych poniżej dróg. Krótkie opisy nowych dróg postaram się dodawać na bieżąco w miarę skromnych możliwości oraz wolnego czasu. Ewentualne uwagi, sugestie i propozycje proszę kierować na maila bądź kontaktować się ze mną za pośrednictwem messengera.

Zestawienie dróg taternickich

Drogi taternickie o stopniu trudności VI

KIEŻMARSKI SZCZYT

WIELKIE ZACIĘCIE [ OBROVSKÝ KÚT ]

NSZT 54b

WYCENA: VI+ [VI / A4] ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: S WYCIĄGI: 12-14 DŁUGOŚĆ DROGI: 500m CZAS PRZEJŚCIA: 8h

Jeden z wielkich tatrzańskich klasyków. Wielkie Zacięcie przez wielu uznawane jest za najpiękniejszą drogę wspinaczkową w całych Tatrach. Droga wyraźnie dzieli się na dwie części. Rozdzielona jest rampą przecinająca południową ścianę Kieżmarskiego Szczytu. Główne trudności czyli pokonanie tytułowego zacięcia VI+ znajdują się w drugiej części drogi. Wielkie Zacięcie to droga długa i poważna. Tylko dla zespołów z doświadczeniem na drogach o charakterze wysokogórskim.

KOŚCIELEC

PRAWY DZIĘDZIELEWICZ

WHP 109, JK 198

WYCENA: VI [pierwotnie 4xA0] ASEKURACJA: RS1 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 4-5 DŁUGOŚĆ DROGI: 150m CZAS PRZEJŚCIA: 3h

Prawy Dziędzielewicz na zachodniej ścianie Kościelca uchodzi za najtrudniejszą drogę taternicką wytyczoną w okresie międzywojennym. Pokonana została przez duet Zdzisław Dziędzielewicz i Zbigniew Kubański przy użyciu techniki hakowej. Do początku lat sześćdziesiątych uznawana była za najtrudniejszą klasyczną drogę w Tatrach. Główne atrakcje to słynny „trawers na rękach” i VI-kowy kominek na ostatnim wyciągu. Ponadto „piątkowe” trudności niemal na każdym wyciągu. Bardzo dokładny opis i topo Prawego Dziędzielewicza znajdziecie się w przewodniku Jana Kiełkowskiego, tom drugi Kościelce. O drodze Dziędzielewicza pisał Andrzej Wilczkowski w powieści Miejsce przy Stole.

SPRĘŻYNA [ DROGA GRYCZYŃSKIEGO ]

JK 193, schemat T&T 10

WYCENA: VI / VI+ ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 3 DŁUGOŚĆ DROGI: 90m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Popularna Sprężyna została wytyczona w lipcu 1966 roku przez Macieja Gryczyńskiego i Jerzego Michalskiego. Wejście w ścianę na lewo od Komina Świerza. Wypatrujcie charakterystycznego pasa przewieszek. Pierwszy wyciąg prowadzi pięknym zacięciem wycenionym za V+. Na kluczowe trudności natrafimy na drugim wyciągu. Do pokonania eksponowany trawers między okapami za VI+. Ostatni wyciąg to kolejne, tym razem już nie tak wymagające, zacięcie. Po skończeniu drogi wykonujemy dwa zjazdy do podstawy ściany. Na drodze jest mnóstwo żelastwa w postaci haków. Droga fantastyczna. Kluczowe miejsce psychiczne, lufiaste i wymagające. Gorąco polecam!

KAZALNICA MIĘGUSZOWIECKA

SCHODY DO NIEBA

WYCENA: VI+ ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 15 DŁUGOŚĆ DROGI: 400m CZAS PRZEJŚCIA: 8-9h

Schody do Nieba na Kazalnicy Mięguszowieckiej to droga długa i poważna. Orientacja w ścianie jest dość trudna. Wyszukiwanie właściwej drogi może zająć wam sporo czasu. Asekuracja jest miejscami wymagająca. Wypada zabrać ze sobą młotek. Na drodze znajdziecie mnóstwo starych haków. Dolne partie drogi zdecydowanie mniej estetyczne. Im wyżej tym lepiej. Czeka was mnóstwo wspinania w trudnościach V/V+. Kluczowy wyciąg to wspaniała wspinaczka w litej skale po płycie wycenionej za VI+. Chociażby dla tego wyciągu warto wybrać się na Schody do Nieba. Przebieg drogi na Master Topo autorstwa Grzegorza Głazka.

MAŁY LODOWY SZCZYT

ZACIĘCIE MAŠKA [ MAŠKOV KÚT ]

WHP 2491

WYCENA: VI ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: S WYCIĄGI: 3 DŁUGOŚĆ DROGI: 150m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Przepiękna droga wiodąca systemem zacięć przecinających lewą połać południowej ściany Małego Lodowego Szczytu. Wytyczyli ją słowaccy taternicy Jiří Mašek i Oldřich Hudský w sierpniu 1945 roku. Na pierwszym wyciągu ścianka za V+ oraz wymagające zacięcie wycenione na VI będące najtrudniejszym technicznie fragmentem drogi. Po pokonaniu trudności wychodzimy na półkę i zakładamy stanowisko. Drugi wyciąg to wspinacza przepięknym estetycznym zacięciem o trudnościach V/V+. Zacięcie kończy się w małej nyży gdzie zakładamy kolejne stanowisko. Wyjście z nyży może nastręczyć nam sporo problemów lecz ostatni, trzeci wyciąg nie jest już tak wymagający, a trudności nie przekraczają IV. Reasumując. Przebieg drogi ewidentny. Skała lita. Trudności powyżej tatrzańskiej V-ki na całej długości dwóch pierwszych wyciągów. Droga tam mi się spodobała, że przeszedłem ją dwa razy i w przyszłości nie omieszkam tego powtórzyć.

MAŁY MŁYNARZ

KURTYKÓWKA

WC 6/155, NSZT 31b

WYCENA: VI+ ASEKURACJA: R3 WYSTAWA: NE WYCIĄGI: 10 DŁUGOŚĆ DROGI: 350m CZAS PRZEJŚCIA: 8h

Droga wiedzie prawym filarem północno-wschodniej ściany Małego Młynarza. Wytyczona została w dwóch ratach (drogę dokończono po osiągnięciu zjazdami miejsca wycofu) przez Michała Gabryela, Janusza Kurczaba i Wojciecha Kurtykę latem 1970 roku. Pierwsza klasyczna droga o trudnościach VI+ poprowadzona w Tatrach. Asekuracja jest wymagająca. Bez młotka i haków ani rusz! Kapitalny opis drogi w przewodniku Włodka Cywińskiego, tom szósty Młynarz. Na koniec ciekawostka. Latem roku 1977 Zbigniew „Małolat” Czyżewski przesolował Kurtykówkę …

SPRĘŻYNA [ DROGA NYKI ]

WC 6/160, NSZT 31d

WYCENA: VI ASEKURACJA: R3 WYSTAWA: NE WYCIĄGI: 10-12 DŁUGOŚĆ DROGI: 350m CZAS PRZEJŚCIA: 7h

Kolejna Sprężyna w naszym zestawieniu. Autorami pierwszego przejścia byli Jerzy Czerczuk, Adam Szurek, Maciej „Sprężyna” Gryczyński oraz Józef Nyka. Droga wiedzie środkiem północno-wschodniej ściany. Środkowa część drogi, na której pokonujemy kluczowe trudności, to tak zwane Zacięcie Sprężyny o długości aż 140 metrów! Dokładny opis drogi jak zwykle u Włodka Cywińskiego. Drogę polecam tylko doświadczonym taternikom.

WOŁOWA TURNIA

HVIEZDOVA CESTA [ KULHAVÝ – SULOVSKÝ ]

WC 12/75, AP VII/49

WYCENA: VI+ [pierwotnie V+, 3xA0] ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: SW WYCIĄGI: 3-4 DŁUGOŚĆ DROGI: 120m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Hviezdowa Cesta na Wołowej Turni wytyczona została przez zespół Josef Kulhavý i Leopold Sulovský w 1975 roku. Droga zlokalizowana jest pomiędzy Eštok – Janigą i Stanisławskim. Całkiem niedawno Hviezdova wyposażona została w gotowe stanowiska. Pierwszy wyciąg wyceniony jest na IV+. Na kluczowe trudności natrafimy na drugim wyciagu. Do pokonania jest płyta o wycenie VI+ oraz zacięcie za VI-. Ostatni wyciąg to trawers płytą w lewo za V i wyjście kominkiem wycenione na IV+. Droga krótka lecz wymagająca. Skała lita. Polecam.

ZAWRATOWA TURNIA

MATKA BOSKA [ DROGA PRZEZ MATKĘ BOSKĄ ]

WHP 78, JK 129-130

WYCENA: VI [V / A1, wariant V] ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: E WYCIĄGI: 3 DŁUGOŚĆ DROGI: 120m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Dnia 1 września 1939 Zdzisław Dziędzielewicz i Stanisław Wrześniak wspinali się lewą połacią wschodniej ściany Zawratowej Turni. Była ona już kilkakrotnie atakowana lecz jak dotąd bez powodzenia. Gdy odpoczywali pod pasem przewieszek dotarła do nich wiadomość o wybuchu wojny. Powiadomił ich przybyły na miejsce Leszek Dziędzielewicz, brat Zdzisława. Taternicy nie zaniechali wspinaczki i z pomocą haków pokonali kluczowe trudności.

Wejście w ścianę z Zawratowego Żlebu znajduje się 30 metrów poniżej figury Matki Boskiej Zawratowej. Pierwszy wyciąg wyceniony jest za V. Wspinamy się filarem, płytą a następnie głębokim zacięciem do nyży pod filarem. Kluczowe trudności drogi po wyjściu z nyży to trawers i pokonanie pasa przewieszek na drugim wyciągu. Istnieje możliwość obejścia trudności po płycie (IV/V) z lewej strony filara. Dokładny opis i schemat drogi zamieszczono w pierwszym tomie przewodnika taternickiego Jana Kiełkowskiego.

Opracował Łukasz Pałczyński
chajrefont@gmail.com