Drogi taternickie UIAA III

PrzezŁukasz Pałczyński

W poniższym zestawieniu opisane są drogi taternickie o stopniu trudności III w skali tatrzańskiej. Zaprezentowane zostały tu zarówno popularne i często chodzone klasyki jak również drogi zapomniane i nieuczęszczane.

Tatrzańskie „trójki” popularne w dwudziestoleciu w większości przypadków odeszły już w zapomnienie. Ostało się jedynie kilkanaście mocnych klasyków. Poziom wspinaczkowy rośnie z każdą dekadą i obecnie nawet na kursach taternickich rzadko kiedy pokonuje się drogi o tym stopniu trudności, być może z wyjątkiem Środkowego Żeberka na Skrajnym Granacie, ewentualnie Drogi Gnojka na Kościelcu. Ponadto panuje przekonanie iż większość III-kowych dróg to „parch” i „rzęch” i chociażby z tego powodu nie warto się na nie wybierać. W poniższym zestawieniu postaram się zaprezentować kilka godnych uwagi dróg, które po dziś dzień budzić mogą zainteresowanie.

Wycena opisywanych tu dróg wspinaczkowych zakłada, że pokonanie III-kowych trudności konieczne jest do przebycia oryginalnego bądź najczęściej uczęszczanego wariantu drogi. Ewentualne obejścia bądź trudniejsze warianty wzmiankowane będą w opisie.

Wycena jest uklasyczniona. Oznacza to, iż trudności dróg taternickich podane zostały dla przejść w stylu klasycznym czyli bez posiłkowania się techniką hakową czy tak zwanego azerowania.

Asekuracja. Oznaczenia zostały oparte na systemie wprowadzonym przez słowackich wspinaczy.

  • S – Drogi obite. Skala od 1 do 6. Im większa cyfra tym mniej stałych punktów asekuracyjnych i co za tym idzie bardziej oddalone od siebie ringi bądź spity. Przy większych odstępach należy posiłkować się własną asekuracją.
  • R – Drogi na własnej asekuracji. Skala od 1 do 6. Im większa cyfra tym trudniej osadza się punkty asekuracyjne, a ewentualne loty są zazwyczaj dłuższe i mogą skończyć się wyrwaniem przelotów.
  • RS – Asekuracja łączona. Połączenie dwóch wyżej omówionych sposobów asekuracji na drodze.
  • N – Brak danych na temat asekuracji.

Wykaz skrótów i oznaczeń używanych przy opisie dróg taternickich.

Czas przejścia i długość dróg podane zostały w przybliżeniu.

Przypominam, że przed rozpoczęciem wspinaczki i wejściem w ścianę należy zapoznać się z opisem drogi i uważnie przestudiować topo jeżeli takowe jest dostępne. Warto je wydrukować i zabrać ze sobą. Wypada również uwzględnić własne doświadczenie górskie i umiejętności oraz zadać sobie pytanie czy sprostam trudnościom drogi. Należy również mieć na uwadze kaprysy tatrzańskiej aury. Na wypadek załamania pogody wiedza o możliwości bezpiecznego wycofu z drogi może okazać się bezcenna. Również wzmianki o konieczności zabrania ze sobą młotka i haków należy traktować poważnie.

Zaznaczam, że nie przeszedłem wszystkich wymienionych poniżej dróg. Krótkie opisy nowych dróg postaram się dodawać na bieżąco w miarę skromnych możliwości oraz wolnego czasu. Ewentualne uwagi, sugestie i propozycje proszę kierować na maila bądź kontaktować się ze mną za pośrednictwem messengera.

Zestawienie dróg taternickich

Drogi taternickie o stopniu trudności III

CUBRYNA

DROGA STANISŁAWSKIEGO

WHP 855B, WC 8/66

WYCENA: III ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: NW WYCIĄGI: 4 DŁUGOŚĆ DROGI: 160m CZAS PRZEJŚCIA: 1.5h

Droga Stanisławskiego na północo-zachodniej ścianie Cubryny ma swój początek na prawym skraju Lewego Zachodu Abgarowicza. Są tam dwa charakterystyczne kominki. Wspinamy się prawym. Do pokonania mamy charakterystyczną rysę w kominku oraz przewieszkę z zaklinowanym blokiem. Droga nie jest specjalnie wymagająca jednakże w górnych partiach jej przebieg nie jest ewidentny. Jeśli zbłądzimy trudności znacznie wzrosną. Zainteresowanych szczegółowym przebiegiem linii odsyłam do opracowania Master Topo autorstwa Grzegorza Głazka.

Gwoli wyjaśnienia. Na północno-zachodniej ścianie Cubryny jest tylko jedna droga autorstwa Wiesława Stanisławskiego. Zamieszanie powstało w wyniku pomyłki. W szóstym tomie przewodnika Witolda Paryskiego nazwisko Stanisławskiego, jako autora pierwszego przejścia, pojawia się przy opisie dróg WHP 855 (wariant B) oraz WHP 856, przebytych jakoby tego samego dnia. Pomyłkę wyjaśnia zamieszczona na końcu tomu errata, która wskazuje, iż drogę WHP 855B wytyczyli Stanisławski i Wojnar, a droga WHP 856 jest autorstwa Stanisława Grońskiego. Błąd Paryskiego powielił w swoim przewodniku Włodek Cywiński, sugerując że Stanisławski, Hryniewiecki i Wojnar trawersowali ścianę i przebyli te dwie drogi tego samego dnia.

Wiesław Stanisławski i Witold Wojnar zginęli dwa tygodnie później na północo-zachodniej ścianie Kościółka i nie zdążyli zostawić opisu przebytej drogi.

HRUBA ŚNIEŻNA KOPA

DROGA MOTYKI

WHP 1433, WC 17/77

WYCENA: III ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: NE WYCIĄGI: 4 DŁUGOŚĆ DROGI: 150m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Drogę wytyczyli Stanisław Motyka i Jan Sawicki w lipcu 1931 roku. Prowadzi ona północno-wschodnią ścianą Hrubej Śnieżnej Kopy. Podejście od strony Doliny Kaczej. Ściana opada do Kaczego Bańdziocha, konkretniej do jego zachodniej części czyli Żelaznego Bańdziocha. Wejście w ścianę znajduje się u wylotu wybitnego żlebu przecinającego ścianę, który wyżej przechodzi w komin. To całkowicie odludne miejsce Tatr. Pustka i samotność w ścianie murowane. Droga opisana dokładnie w dziesiątym tomie przewodnika Witolda Paryskiego oraz u Włodka Cywińskiego w tomie Rumanowy – Żłobisty. Polecam!

Widok na północno-wschodnią ścianą Hrubej Śnieżnej Kopy.

HRUBY WIERCH

DROGA KOMARNICKICH

WHP 685, WC 14/56, CH&Ś 276

WYCENA: III ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: N WYCIĄGI: 9-10 DŁUGOŚĆ DROGI: 380m CZAS PRZEJŚCIA: 4h

Droga Braci Komarnickich na północnej ścianie Hrubego Wierchu. Wytyczona została w czerwcu 1911 roku. Swego czasu zaliczana do tatrzańskich klasyków, dziś odwiedzana tylko przez koneserów tatrzańskich ścian. Podejście ścieżką z Doliny Hlińskiej drogą na Wielki Ogród. Droga jest długa, a wyszukanie oryginalnego wariantu bardzo trudne. Zwłaszcza w dolnych partiach ściany orientacja pozostawia sporo do życzenia. Ściana w wielu miejscach krucha. Przydadzą się młotek i haki. Droga poważna pomimo „trójkowej” wyceny. Po skończeniu drogi można spróbować swoich sił na Grani Hrubego. Łatwe wycofy na stronę doliny Niewcyrki.

JASTRZĘBIA TURNIA

STARÁ CESTA

WHP 3735

WYCENA: III ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: S WYCIĄGI: 6-7 DŁUGOŚĆ DROGI: 210 m CZAS PRZEJŚCIA: 2,5h

Droga wiedzie prawą częścią południowej ściany Jastrzebiej Turni. Przecina ją charakterystyczna głęboka rynna przechodząca wyżej w komin. Jest to Niżnia Jastrzębia Drabina. Prowadzi tędy nasza droga. Wspinamy się nią do samego końca. Wprowadza nas ona na Niżnią Jastrzębią Kazalnicę. Stąd skalnym żebrem na Wyżnią Jastrzębią Kazalnicę i dalej na wierzchołek Jastrzebiej Turni. Droga objęta akcją Tatry bez kladiva. Do dyspozycji gotowe stanowiska z ringów.

KOŚCIELEC

DROGA GNOJKA

WHP 107, JK 189, schemat T&T 9

WYCENA: III ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 2-3 DŁUGOŚĆ DROGI: 80m CZAS PRZEJŚCIA: 1h

Droga Gnojka i Wójcika na zachodniej ścianie Kościelca to doskonała propozycja dla rozpoczynających swoją przygodę z taternictwem. Droga jest krótka ale za to bardzo przyjemna. Częstokroć pokonywana jest w kombinacji z Załupą H. Do pokonania mamy dwa wyciągi o niewygórowanych trudnościach. Gnojek startuje z charakterystycznej trawiastej półki, na która nie warto wchodzić gdy jest mokro. O poślizgnięcie i upadek w tym miejscu bardzo łatwo więc miejcie to na uwadze. Po skończeniu drogi schodzimy ze szczytu Kościelca szlakiem bądź zjeżdżamy do podstawy ściany wzdłuż linii drogi. Do dyspozycji stanowisko przesiadkowe.

KOŚCIÓŁEK

GNOJEK – SAWICKI

WHP 1611AE

WYCENA: III ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: NW WYCIĄGI: 2 DŁUGOŚĆ DROGI: 80m CZAS PRZEJŚCIA: 1h

Łatwa droga prowadząca lewą stroną północno-zachodniej ściany Kościółka. Alternatywa dla wejścia na szczyt północno-wschodnią granią. Droga pokonana po raz pierwszy w zejściu, lecz bez użycia liny, przez Jana Gnojka i Jana Sawickiego w sierpniu 1934 roku.

LODOWY SZCZYT

DROGA GROSZA [ DRABINA GROSZA ]

WHP 2742, AP II/117

WYCENA: III ASEKURACJA: R3 WYSTAWA: E WYCIĄGI: 8 DŁUGOŚĆ DROGI: 360m CZAS PRZEJŚCIA: 2,5h

Droga wiedzie systemem zachodów zwanych Drabiną Grosza. Ta charakterystyczna formacja przecina lewą część wschodniej ściany Lodowego Szczytu. Po raz pierwszy pokonali ją Alfréd Grósz i György Lingsch w lipcu 1923 roku.

Drabina ma swój początek na piargach mniej więcej w linii spadku wierzchołka. Wspinamy się zachodem skośnie w lewo. Dochodzimy do miejsca w którym zachód ów niemal zanika. Przechodzimy po płycie w lewo. Następnie w górę do kolejnego zachodu stanowiącego przedłużenie pierwszego. Podążamy nim około 50 metrów. Zachód opuszczamy na kilkanaście metrów przed końcem i wspinamy się w górę po płycie. Dochodzimy do miejsca do którego uchodzą dwie charakterystyczne rynny. Wspinamy się wedle upodobań prawą (wariant oryginalny) bądź lewą rynną aż do tak zwanego Kociołka Grosza zlokalizowanego w połowie wysokości ściany. Z kociołka w lewo zachodem aż do skalnego żebra. Owym żeberkiem do siodełka w Walowej Drabinie. Stąd w górę na grań szczytową, która zaprowadzi nas na wierzchołek Lodowego Szczytu.

Drogą tę pokonałem samotnie przed laty. Było dość krucho, a sama cesta sprawiała wrażenie kiepsko asekurowalnej. Trudności w dolnych partiach nie przekraczają III. Od Kociołka Grosza wzwyż droga ma wycenę „dwójkową”.

MAŁA SZARPANA TURNIA

KOMIN KOMARNICKICH

WHP 1321D

WYCENA: III ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 2 DŁUGOŚĆ DROGI: 80m CZAS PRZEJŚCIA: 1h

Komin Komarnickich na Małej Szarpanej Turni to krótka III-kowa droga. Do dyspozycji mamy gotowe stanowiska. Komin jako cel sam w sobie jest wybierany rzadko. Służy on przede wszystkim jako droga wprowadzająca nas na Grań Szarpanych Turni.

MŁYNICKIE SOLISKO

ŻEBRO KUBINA [ KUBÍNOVE REBRO ]

WHP 756, AP IX/65

WYCENA: III ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: E WYCIĄGI: 7 DŁUGOŚĆ DROGI: 280m CZAS PRZEJŚCIA: 3h

Tak zwane Żebro Kubina to monumentalne prawe żebro Młynickiego Soliska. Podejście od strony Doliny Młynickiej. Około trzydziestu minut drogi od Stawu nad Skokiem. Żebro jest dość często uczęszczane. Trudności na żeberku III-kowe. Uwaga na błędny opis u Paryskiego, który sugeruje, iż Żebro Kubina jest wschodnim żebrem Szczyrbskiego Soliska. Prawidłowy opis drogi w dziewiątym tomie przewodnika Arno Puškáša.

MNICH

ZACIĘCIE ROBAKIEWICZA

WHP 531

WYCENA: III [wariant IV] ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 3 DŁUGOŚĆ DROGI: 110m CZAS PRZEJŚCIA: 1.5h

Najłatwiejsza droga wspinaczkowa na Mnichu, nie licząc „turystycznej” Drogi przez Płytę. Nie tak zatłoczona jak Klasyczna, ale mimo wszystko uczęszczana. Droga wiedzie charakterystycznym zacięciem przecinającym zachodnią ścianę. Wspinaczkę można sobie utrudnić wybierając IV-kowy wariant na drugim wyciągu. Szczegóły na Master Topo Grzegorza Głazka.

OSTRY SZCZYT

DROGA ŚWIERZA [ ŠWIERZOV KOMÍN ]

WHP 2431

WYCENA: III ASEKURACJA: R3 WYSTAWA: S WYCIĄGI: 6 DŁUGOŚĆ DROGI: 240m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Droga Świerza to prawdopodobnie najłatwiejsza droga na południowej ścianie Ostrego Szczytu. Wejście w ścianę na lewo od Drogi Haberleina. Wspinamy się głównie tak zwanym Kominem Świerza przecinającym lewą część południowej ściany. Po pokonaniu owego komina wychodzimy na siodełko w filarze. Stąd dwa wyciągi na szczyt. Świerz to droga zapomniana i nieuczęszczana. Droga do bezpiecznych nie należy. Dużo kruchego terenu i traw. Zabieramy młotek i haki.

POŚREDNIA GRAŃ

FILAR KOMARNICKICH [ WSCHODNI FILAR ]

WHP 2579

WYCENA: III [wariant V] ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: E WYCIĄGI: ? DŁUGOŚĆ DROGI: ?m CZAS PRZEJŚCIA: 3h

Wschodni filar Pośredniej Grani zwany jest Filarem Komarnickich na cześć jego pierwszych zdobywców. Podchodzimy Żlebem Hunsdorfera. Mniej więcej w połowie żlebu odbijamy w lewo i zachodem wchodzimy na przełączkę w filarze tuż powyżej Koziej Kazalnicy. Tutaj rozpoczynamy wspinaczkę. Na filarze trudności III-owe z jednym miejscem wycenionym na V. Jest to 12 metrowa ścianką powyżej przełączki zwanej Kozia Pościelą. Można ja ominąć z lewej strony. Ponadto dużo łatwego terenu i traw. Wycieczka Filarem Komarnickich jest dość długa i trwa około trzech godzin.

SKRAJNY GRANAT

ŚRODKOWE ŻEBRO

WHP 224, WC 18/42, schemat T&T 27

WYCENA: III [warianty od IV do V-] ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 7 DŁUGOŚĆ DROGI: 200m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Legendarne Środkowe Żeberko na Skrajnym Granacie. Wspinał się tu prawie każdy polski taternik. Oryginalny wariant to mocna III-ka. Dodatkowe atrakcje to Zacięcie Kusiona wycenione na V- oraz kilka miejsc za IV których nie warto omijać. Po skończeniu drogi wygodne zejście szlakiem do Stawu Gąsienicowego. Pozycja obowiązkowa.

SZCZYRBSKIE SOLISKO

PRAWE ŻEBRO

CH&Ś 270

WYCENA: III ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 7 DŁUGOŚĆ DROGI: 300m CZAS PRZEJŚCIA: 2.5h

Prawe żebro Szczyrbskiego Soliska to kolejna ciekawa III-kowa propozycja w potężnym masywie Grani Soliska. Droga jest co prawda łatwa, ale za to długa i ciekawa. Przeważają II-kowe trudności z kilkoma miejscami za III. Na drodze wykonujemy jeden krótki zjazd. Część drogi pokonujemy na asekuracji lotnej. Ponadto w kilku miejscach mamy możliwość łatwego wycofu prawym żlebem. Również zejście ze szczytu nie przedstawia większych problemów i mamy do wyboru kilka opcji. Droga w sam raz na początek letniego sezonu. Uważajcie aby przez przypadek nie wbić się na lewe żebro. Jest ono wycenione na IV ale wspinanie kończy się już po 70 metrach. Dalej rozległa trawiasta płaśń i dwójkowa grańka na wierzchołek.

ŚWINICA

PÓŁNOCNY FILAR [ FILAR ŚWINICY ]

WHP 36, JK 49, schemat T&T 3

WYCENA: III [warianty IV/IV+] ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: N WYCIĄGI: 8-9 DŁUGOŚĆ DROGI: 360m CZAS PRZEJŚCIA: 3h

Filar Świnicy to kolejny tatrzański klasyk na Hali Gąsienicowej. Drogę poprowadzili Mieczysław Świerz i Władysław Kulczyński junior w lipcu 1908 roku. Filar pokonywany jest najczęściej zimą. Latem jest tam dość krucho. Droga jest dość długa lecz w kilku miejscach istnieje możliwość łatwego wycofu. Filar ma kilka wariantów i miejsc wycenionych na IV. Oryginalny wariant zakłada jednak obejście trudności i prowadzi III-kowym terenem. Ciekawe są zwłaszcza warianty za IV i IV+ podczas przejścia ściany czołowej na pierwszym wyciągu.

LEWY DORAWSKI

WHP 38, JK 57, schemat T&T 5

WYCENA: III ASEKURACJA: R3 WYSTAWA: NE WYCIĄGI: 9-10 DŁUGOŚĆ DROGI: ? CZAS PRZEJŚCIA: 4h

Kombinacją dróg Dorawskiego i Młodziejowskiego na północno-wschodniej ścianie Świnicy. Łatwiejsza technicznie od Prawego Dorawskiego. Niech was jednak nie zwiedzie III-kowa wycena. Droga jest długa i poważna. Sporo kruchego terenu. Zabieramy młotek i haki. Droga bardzo rzadko pokonywana. Doskonały schemat drogi znajdziecie w zeszycie Topografia i Terenoznawstwo autorstwa Kardasia i Święcickiego.

WIELICKI SZCZYT

DROGA SZCZEPAŃSKIEGO

WHP 1749

WYCENA: III ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: NW WYCIĄGI: 5 DŁUGOŚĆ DROGI: 150m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Piękna i zapomniana droga wytyczona przez Jana Alfreda Szczepańskiego oraz Stanisława Krystyna Zarembę we wrześniu 1926 roku. Prowadzi ona północno-zachodnią ścianą Wielickiego Szczytu. Ściana ta ma około 300 metrów wysokości i dzieli się na dwie charakterystyczne części. Dolne partie to trzy trawiasto-piarżyste tarasy zwane Litworowymi Ogrodami. Góra natomiast to lity blok skalny o wysokości 150 metrów. Przecięty jest on od góry do dołu pionową rysą. Samo podejście pod ścianę znad Litworowego Stawu jest doskonałą lekcją tatrzańskiej topografii. Właściwa wspinaczka rozpoczyna się na Wyżnim Litworowym Ogrodzie u stóp bloku szczytowego Wielickiego Szczytu i prowadzi wspomnianą rysą, która w wyższych partiach przekształca się w komin. Polecam wszystkim miłośnikom zapomnianych tatrzańskich zakątków.

WOŁOWA TURNIA

FILAR ŚWIERZA

WHP 980, WC 12/68

WYCENA: III ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: S WYCIĄGI: 4 DŁUGOŚĆ DROGI: 200m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Absolutny III-kowy klasyk! Droga Mieczysława Świerza, autora większości „trójkowych” tatrzańskich klasyków. Droga wiedzie południowym żebrem Wołowej Turni. Przebieg drogi jest ewidentny. Skała lita. Świerz pełną gębą. Polecam!

Po skończeniu drogi zjeżdżamy bądź schodzimy wedle upodobań. Więcej informacji we wpisie poświęconym Wołowej Turni.

ZADNI KOŚCIELEC

DROGA STANISŁAWSKIEGO

WHP 94, JK 154

WYCENA: III ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 5 DŁUGOŚĆ DROGI: 150m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Droga wytyczona przez Wiesław Stanisławskiego we wrześniu 1929 roku. Prowadzi ona lewą częścią zachodniej ściany Zadniego Kościelca. Pniemy się w górę charakterystycznym kominowatym żlebem przecinającym lewą połać zachodniej ściany do miejsca w którym przekształca się on w komin. Tutaj ma swój początek właściwa Droga Strumiłły owym kominem prowadząca. My odbijamy w prawo i podążamy skośnie w górę zachodem przecinającym ścianę aż do jego końca. Stąd ścianka na górę do ścieżki Korosadowicza trawersującej zachodnie zbocza Zadniego Kościelca.

DROGA SZCZEPAŃSKICH

WHP 93, JK 150

WYCENA: III ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 3 DŁUGOŚĆ DROGI: 80m CZAS PRZEJŚCIA: 1.5h

Pierwsza droga poprowadzona na zachodniej ścianie Zadniego Kościelca. Zapomniana i nieuczęszczana ze względu na niewygórowane trudności i krucha skałę. Wejście w ścianę na prawo od Drogi Surdela w piarżystej zatoczce mniej więcej w linii spadku wierzchołka. Szczegółowy przebieg drogi na Master Topo Grzegorza Głazka oraz w przewodniku taternickim Jana Kiełkowskiego.

ZAŁUPA H

WHP 94H, JK 160, schemat T&T 8

WYCENA: III ASEKURACJA: RS1 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 5 DŁUGOŚĆ DROGI: 130m CZAS PRZEJŚCIA: 1.5h

Załupa H to łatwa droga na zachodniej ścianie Zadniego Kościelca. Jak sama nazwa wskazuje droga wiedzie załupą. Jest to formacja skalna biegnąca w poprzek górskiego zbocza podobna do zachodu, z tą różnicą że z jednej strony ograniczona jest przewieszonymi skałami. Tajemnicza litera „H” pochodzi od oznaczenia rogi w przewodniku Witolda Paryskiego. Jest to droga WHP 94H. W Załupę wbijamy się tylko wtedy gdy jest ona sucha. Ponadto czekamy aż wspinający się przed nami zespół zniknie nam z oczu. Inaczej możemy oberwać kamieniem po głowie. Po przejściu Załupy możemy śmiało kontynuować wspinaczkę Drogą Gnojka.

ZADNI MNICH

FILAR PORĘBSKIEGO [ PRAWY FILAR ]

WHP 521, WC 8/39

WYCENA: III [wariant V] ASEKURACJA: R1 WYSTAWA: N WYCIĄGI: 3-4 DŁUGOŚĆ DROGI: 90m CZAS PRZEJŚCIA: 1.5h

Droga wiedzie prawym filarem północnej ściany Zadniego Mnicha. Wytyczona została w 1909 roku przez Stanisława Porębskiego i Włodzimierza Jodkowskiego. Jest to bardzo efektowna, a zarazem mocna tatrzańska „trójka”. Droga doczekała się kilku wariantów z których najtrudniejszy to V-kowy Wariant Świerza. Dokładne opisy drogi u Paryskiego i Cywińskiego. Przebieg drogi bardzo czytelnie przedstawiony został na Master Topo autorstwa Grzegorza Głazka. Ze szczytu zjazd około 40 metrów na Przełączkę pod Zadnim Mnichem. Stanowisko pośrednie dla dysponujących liną pojedynczą.

ŻABI SZCZYT NIŻNI

KOMIN KĘDZIORA

WC 7/161

WYCENA: III ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: W WYCIĄGI: 2 DŁUGOŚĆ DROGI: 80m CZAS PRZEJŚCIA: 1h

Od czasu wyrugowania taterników z masywu Żabiego Niżniego minęło wiele lat. Obecnie jest on rzadko odwiedzany w celach innych niż turystyczne. Sporadycznie przechodzona jest Grań Apostołów. Przedstawioną tu drogę potraktujcie jako ciekawostkę i alternatywę dla turystycznego wejścia na szczyt. Jest to również ciekawa lekcja tatrzańskiej topografii.

Startujemy z najwyżej położonej części Apostolskiej Depresji. Komin Kędziora skrywa się za prawym filarem Żabiego Nizniego. Wspinaczka kominem nie jest wymagająca, ale trzeba uważać na kruszyznę. Dwa wyciągi wprowadzają nas na Grań Żabiego w pobliżu Apostolskiej Szczerbiny. Skręcamy w lewo i kilka minut później meldujemy się na wierzchołku.

ŻABIA SZCZERBA

DROGA ŚWIERZA [ KOMIN ŚWIERZA ]

WHP 1133, WC 7/50

WYCENA: III [wariant IV] ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: NW WYCIĄGI: 3 DŁUGOŚĆ DROGI: 110m CZAS PRZEJŚCIA: 2h

Swego czasu Komin Świerza był bardzo popularną drogą w masywie Grani Żabiego. Wejście w ścianę powyżej pierwszego progu żlebu opadającego z przełączki Żabie Wrótka. Wspinamy się 100 metrowym kominem na przełączkę zwaną Żabia Szczerba zlokalizowaną pomiędzy Żabim Mnichem, a Żabim Kapucynem. Trudności w kominie wycenione są na III. Dla chętnych do pokonania wariant za IV. Polecam.

ŻÓŁTY SZCZYT

DROGA KOLOMANA

WHP 2538

WYCENA: III ASEKURACJA: R2 WYSTAWA: N WYCIĄGI: 3 DŁUGOŚĆ DROGI: ?m CZAS PRZEJŚCIA: 1.5h

Droga wiedzie środkiem północnej ściany Żółtego Szczytu. Wejście w ścianę u wylotu lewej rynny opadającej z Żółtej Przełęczy. Wspinamy się pionowym kominem, a następnie kilkoma mniejszymi rynnami na wygodną półkę. Stąd ściankami w górę mniej więcej do połowy wysokości ściany. Gdy teren robi się trudniejszy odbijamy w lewo. Dobrze urzeźbionymi ściankami i rynnami przedostajemy się na południowo-wschodnią grań kilka metrów na lewo od wierzchołka. Drogę tę wytyczył i pokonał Koloman Andrejkovics w sierpniu 1921 roku.

Opracował Łukasz Pałczyński
chajrefont@gmail.com